در اینجا ما دو دلیل ارائه می کنیم که نیاز به استانداردهای حسابداری را شرح می دهد.
دلیل اول نیاز به استاندارد های حسابداری
1- اگر سهامداران شرکت و مدیریت شرکت یکی نباشند ممکن است در برخی موارد بین آنها در تنظیم صورتهای مالی اختلاف بیفتد. در بسیاری از مواقع بین مدیریت و سهامداران اشتراک منافع وجود دارد ولی در برخی مواقع ممکن است که مدیریت بخواهد صورت های مالی را به صورت جانبدارانه تنظیم نماید .
مدیریت اگر ضعیف عمل نماید و نتواند از منابع شرکت به نحو موثری بهره برداری کند و عملکرد قابل قبولی نداشته باشد آنگاه سهامداران باید به فکر تعویض مدیریت باشند. اینجاست که مدیریت برای اینکه سهامدارن را اغفال نماید ممکن است که صورت های مالی را به نفع خود تنظیم نماید.
وجود استانداردهای حسابداری از این قضیه جلوگیری می کند و حقوق سهامداران را حفظ می کند. در برخی نرم افزارهای حسابداری ، برخی از استانداردهای حسابداری به صورت اتوماتیک رعایت می شوند.
دلیل دوم نیاز به استاندارد های حسابداری
2- در صورتی که استانداردهای حسابداری وجود نداشته باشند ممکن است که بین برخی از حسابداران در نحوه ثبت برخی موارد اختلاف نظر بوجود بیاید آنگاه این اختلاف نظر باعث از بین بردن بحث مقایسه صورتهای مالی می شود. در اینجا ما برای روشن شدن مطلب یک مثال ذکر می کنیم:
مثال : در بخش کشاورزی ، دولت بخشی از هزینه های تبدیل به آبیاری قطره ای را به کشاورزان می پردازد.در اینجا ممکن است که حسابداران به دو روش با این موضوع برخورد کنند.
روش اول : برخی معتقدند که کمک دولت به عنوان کمک های بلاعوض دولت ثبت می شود. و فقط مربوط به این دوره است. بنابراین سود دوره ، بالا نمایش داده می شود.
روش دوم : برخی معتقدند که باید از بهای تمام شده ماشین آلات کسر گردد تا این کمک به تمام دوره هایی که از این دارایی استفاده می شود گسترش یابد.
در اینجا نیز ما به استاندارد های حسابداری نیاز داریم تا یک روش ثابت در همه جا اعمال گردد.
در زیر مثالی برای روشن شدن این موضوع ذکر می کنیم.
فرض کنیم دارایی برای تبدیل به آبیاری قطره ای 1000 ریال باشد که 200 ریال آنرا دولت پرداخت کرده است. بنابراین شرکت 800 ریال پرداخت کرده است:
در روش اول ثبت های حسابداری به صورت زیر خواهد بود:
بستانکار
بدهکار
شرح حساب
1,000
دارایی
800
حسابهای پرداختنی
200
درآمد (کمک بلاعوض دولت)
در این روش دارایی را به میزان کل مبلغ یعنی 1000 ریال بدهکار می کنند و 200 ریالی که دولت پرداخت می کند را به عنوان درآمد و به صورت کمک بلاعوض دولت ثبت می کنند. بنابراین مشاهده می شود که سود این دوره به میزان 200 ریال اضافه نمایش داده می شود.
در این حالت، در پایان سال مبلغ استهلاک نیز 200 ریال (در صورتی که 20 درصد باشد) محاسبه می شود. بنابراین پرداخت مالیات نیز کمتر خواهد بود.
در روش دوم بهای تمام شده واقعی ثبت می شود و ثبت های حسابداری به صورت زیر خواهد بود
بستانکار
بدهکار
شرح حساب
800
دارایی
800
حسابهای پرداختنی
در این روش دارایی به مبلغ 800 ریال بدهکار می شود و در نتیجه در پایان سال نیز مبلغ استهلاک 160 ریال محاسبه می شود.
مقایسه دو روش نشان می دهد که در روش اول 200 ریال درآمد بیشتر و 10 ریال (اختلاف بین استهلاک ها 40 ریال و 25 درصد آن 10 ریال) مالیات کمتر پرداخت می شود. بنابراین سود اعلامی شرکت 210 ریال بیشتر از روش دوم خواهد بود.
این مسائل باعث می شود که گروهی گرد هم آیند و استانداردهای حسابداری را تدوین کنند تا همه از آن استانداردها پیروی کنند تا اختلاف سلیقه ای وجود نداشته باشد.
منبع: سایت argess
